Als je de website van de Italiaanse multi-instrumentalist Marco De Angelis bekijkt, kun je niet anders dan concluderen dat de man erg tevreden moet zijn over zijn album “The River – Both Sides Of The Story”. Hij heeft er zelfs een recensieachtig stuk over geschreven waarin het woord ‘fantastic’ overigens wel heel vaak voorkomt. Tijd voor wat tegengas dus. De messen zijn geslepen. Nou nee, deze kunnen linea recta terug de kast in. Na een enkele draaibeurt is al duidelijk dat het dik in orde is wat de man laat horen. Een mengeling van progressieve pop en classic rock is vaak niet al te spectaculair, bij De Angelis ligt dat anders. Hij heeft zijn zaakjes goed op orde.
De Angelis kan bogen op een lange carrière in de muziekbranche. Deze ontdekkingsreis begint al als de in 1962 geboren Marco op tienjarige leeftijd een gitaar cadeau krijgt. In de loop der jaren leert hij ook basgitaar en toetsen spelen. Tevens heeft hij zich bedreven in het arrangeren en produceren van muziek. Een kundig mannetje dus met het hart op de goede plaats. Naast zijn eigen projecten is hij hoofdzakelijk in de weer geweest voor anderen, maar met het hier besproken album staat de spot geheel op hem gericht.
Nou ja: geheel? Voor de drums en de zang alsmede voor de koortjes heeft De Angelis een beroep gedaan op anderen. Het is wijs dat hij op deze kardinale punten is gegaan voor kwaliteit en niet voor zelfgenoegzaamheid. Neem bijvoorbeeld de zang. Marcello Catalano heeft een aangename stem die doet denken aan die van Ray Wilson. Keer op keer laat hij horen dat hij de expressies die in de muziek voorkomen vocaal weet over te brengen. Wel heeft hij wat te kampen met een accent, maar dat heeft iedere Italiaan die in het Engels zingt. Soms doet hij ook wat denken aan Peter Gabriel, maar hij niet alleen; de hele muziek hangt in de sfeer van de jaren 80 a la Gabriel, maar ook a la Pink Floyd of zelfs Simple Minds. De Gabriel-link is snel gemaakt aangezien De Angelis alle baspartijen uitvoert met een Chapman Stick. Hij is uiteraard geen Tony Levin, het kronkelt er echter niet minder om.
Het album kent een heus concept. Het eerste gedeelte van de titel (The River) is een metafoor voor het leven zelf, terwijl de subtitel (Both Sides Of The Story) slaat op de oevers oftewel het dualisme in het leven (leven-dood, man-vrouw, dag-nacht etc.). Tussen de intro en de bonustrack bevinden zich de tien stukken van het album. Tell Me Why is het eerste echte nummer. Het toont aan dat de koortjes groots zijn. De vijf gospeldames die dit klusje klaren maken een zeer overtuigende indruk, niet alleen in Tell Me Why maar ook in een aantal andere nummers. Hun geluid is warm en vol, het ideale middel voor de grote emotie. Ook de Pink Floyd-deken is er snel mee gelegd, maar nog niet hier in dit nummer. Dat gebeurt ook nog niet in het mooie Black Stare, een nummer dat in het begin ingetogen zang kent van Catalano en later lekker orgelspel. Eigenlijk is het jammer dat de intensiteit niet nog een keer wordt opgeschroefd. Zo blijft het een beetje hangen tussen mal en dwaas.
“The River” vervolgt met drie fraaie songmatige liedjes te weten One Love, Snowbound en Never Look Back. Hoewel het mosterd all over the place is, is het materiaal dusdanig genietbaar dat De Angelis er mee weg komt.
Het copycat-spelen is wel heel erg vaak het geval als de fase met de meer progressieve nummers zich aandient. Het ene na het andere Pink Floyd-standje komt voorbij. Je ziet het zo vaak: muzikanten die op hun best zijn als ze dicht bij hun voorbeeld blijven. Zolang dit nummers oplevert als Regrets, Take It Away en What Do You Feel Now zal niemand klagen.
Het concept sluit af met Fly High en laat dat nou net een matig nummer zijn. Het veelvuldig zingen van het refrein is nogal irritant, zeker door het gebruik van de kopstem. Wel is dit een typische afsluiter. Dat is dan weer wel goed. Het zet alleen de bonustrack die er nog achteraan komt in een bedenkelijk licht. Nu mag je een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit is wel heel veel mosterd na de maaltijd.
Voor wie muziek origineel moet zijn is het makkelijk, die kunnen “The River” moeiteloos aan zich voorbij laten gaan. Wie niet zo nadrukkelijk op zoek is naar oorspronkelijke muziek kan zichzelf een plezier doen door dit album op zijn minst eens te gaan beluisteren.
Dick van der Heijde
Progwereld online review
De Angelis kan bogen op een lange carrière in de muziekbranche. Deze ontdekkingsreis begint al als de in 1962 geboren Marco op tienjarige leeftijd een gitaar cadeau krijgt. In de loop der jaren leert hij ook basgitaar en toetsen spelen. Tevens heeft hij zich bedreven in het arrangeren en produceren van muziek. Een kundig mannetje dus met het hart op de goede plaats. Naast zijn eigen projecten is hij hoofdzakelijk in de weer geweest voor anderen, maar met het hier besproken album staat de spot geheel op hem gericht.
Nou ja: geheel? Voor de drums en de zang alsmede voor de koortjes heeft De Angelis een beroep gedaan op anderen. Het is wijs dat hij op deze kardinale punten is gegaan voor kwaliteit en niet voor zelfgenoegzaamheid. Neem bijvoorbeeld de zang. Marcello Catalano heeft een aangename stem die doet denken aan die van Ray Wilson. Keer op keer laat hij horen dat hij de expressies die in de muziek voorkomen vocaal weet over te brengen. Wel heeft hij wat te kampen met een accent, maar dat heeft iedere Italiaan die in het Engels zingt. Soms doet hij ook wat denken aan Peter Gabriel, maar hij niet alleen; de hele muziek hangt in de sfeer van de jaren 80 a la Gabriel, maar ook a la Pink Floyd of zelfs Simple Minds. De Gabriel-link is snel gemaakt aangezien De Angelis alle baspartijen uitvoert met een Chapman Stick. Hij is uiteraard geen Tony Levin, het kronkelt er echter niet minder om.
Het album kent een heus concept. Het eerste gedeelte van de titel (The River) is een metafoor voor het leven zelf, terwijl de subtitel (Both Sides Of The Story) slaat op de oevers oftewel het dualisme in het leven (leven-dood, man-vrouw, dag-nacht etc.). Tussen de intro en de bonustrack bevinden zich de tien stukken van het album. Tell Me Why is het eerste echte nummer. Het toont aan dat de koortjes groots zijn. De vijf gospeldames die dit klusje klaren maken een zeer overtuigende indruk, niet alleen in Tell Me Why maar ook in een aantal andere nummers. Hun geluid is warm en vol, het ideale middel voor de grote emotie. Ook de Pink Floyd-deken is er snel mee gelegd, maar nog niet hier in dit nummer. Dat gebeurt ook nog niet in het mooie Black Stare, een nummer dat in het begin ingetogen zang kent van Catalano en later lekker orgelspel. Eigenlijk is het jammer dat de intensiteit niet nog een keer wordt opgeschroefd. Zo blijft het een beetje hangen tussen mal en dwaas.
“The River” vervolgt met drie fraaie songmatige liedjes te weten One Love, Snowbound en Never Look Back. Hoewel het mosterd all over the place is, is het materiaal dusdanig genietbaar dat De Angelis er mee weg komt.
Het copycat-spelen is wel heel erg vaak het geval als de fase met de meer progressieve nummers zich aandient. Het ene na het andere Pink Floyd-standje komt voorbij. Je ziet het zo vaak: muzikanten die op hun best zijn als ze dicht bij hun voorbeeld blijven. Zolang dit nummers oplevert als Regrets, Take It Away en What Do You Feel Now zal niemand klagen.
Het concept sluit af met Fly High en laat dat nou net een matig nummer zijn. Het veelvuldig zingen van het refrein is nogal irritant, zeker door het gebruik van de kopstem. Wel is dit een typische afsluiter. Dat is dan weer wel goed. Het zet alleen de bonustrack die er nog achteraan komt in een bedenkelijk licht. Nu mag je een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit is wel heel veel mosterd na de maaltijd.
Voor wie muziek origineel moet zijn is het makkelijk, die kunnen “The River” moeiteloos aan zich voorbij laten gaan. Wie niet zo nadrukkelijk op zoek is naar oorspronkelijke muziek kan zichzelf een plezier doen door dit album op zijn minst eens te gaan beluisteren.
Dick van der Heijde
Progwereld online review