Marco de Angelis is een Italiaanse multi-instrumentalist die met 'Next Station' zijn tweede album uitbrengt. Zoals we tegenwoordig vaker zien lukt het minder bekende musici om bekendere namen te interesseren voor deelname aan hun projecten. Zo kreeg De Angelis het voor elkaar om zanger Nad Sylvan (o.a. Steve Hackett) en Robbie Wyckoff (o.a. Roger Waters) te strikken. Verder wordt hij bijgestaan door met name Italiaanse kameraden.
Ik weet niet of de term 'mainstream symfo' bestaat maar de zes tracks op 'Next Station' zijn een popachtige verbeelding van symfonische rock of progrock zoals Asia dat deed en tegenwoordig Lee Abraham dat doet. Dat pakt hier alleen goed uit in de relatief kortere tracks zoals in opener 'Freewill', in 'Back Again' en in afsluiter 'Last Train'. De nummers zijn bovendien sterk beinvloed door de latere Pink Floyd en refereren in het overigens prima gitaarspel van De Angelis overduidelijk aan David Gilmour. Het kan dan ook geen toeval zijn dat een foto van het van 'Animals' bekende Battersea Power Station in Londen in het boekje te vinden is. Goede muziek, kundig uitgevoerd maar de originaliteit is ver te zoeken. Dat is niet erg maar dan moet dat gecompenseerd worden door een pakkend thema of refrein. De composities weten zich echter maar niet vast te zetten in mijn hoofd.
Kom ik uiteindelijk nog op een positief oordeel uit bij de kortere nummers, een ander verhaal zijn de lange epossen zoals 'A Proggy Night in London' (bijna een kwartier en een leuke titel) en de titeltrack (ruim 13 minuten). Prog- of symfoliefhebber veren doorgaans op bij lange tracks maar ik veer hier al snel weer terug. De spanningsboog weet De Angelis niet vast te houden, mijn concentratie loopt al rap weg en het woord 'saai' komt met enige regelmaat bij mij op, er gebeurt te weinig. Waarbij dan nog komt dat de stem van Nad Sylvan je moet liggen. De geweldige vocalist Wyckoff springt er wat dat betreft beter uit in de titeltrack.
Het in een prima verzorgde hoes gestoken 'Next Station' ontbeert verrassingen, experiment, pakkende melodielijnen, een eigen smoel. En komt met die kritiek tussen 'matig' en 'goed' uit. Ik ben bang dat het album niet vaak meer uit de kast komt. Harry de Vries (02-2018)
Personnel:
Marco De Angelis - guitars, Spanish laud, mandolin, lap steel guitar, Chapman stick, bass, keyboards, programming, percussion
Nad Sylvan - lead and backing vocals, vocal arrangements
Robbie Wyckoff - lead and backing vocals
Göran Edman - lead and backing vocals, vocal arrangements
Cristiano Micalizzi - drums
Simona Rizzi - backing vocals
Cristiana Polegri - backing vocals, sax
Discography:
The River, Both Sides of the Story (2013)
Next Station (2017)
Prolog Afterglow Link:
Ik weet niet of de term 'mainstream symfo' bestaat maar de zes tracks op 'Next Station' zijn een popachtige verbeelding van symfonische rock of progrock zoals Asia dat deed en tegenwoordig Lee Abraham dat doet. Dat pakt hier alleen goed uit in de relatief kortere tracks zoals in opener 'Freewill', in 'Back Again' en in afsluiter 'Last Train'. De nummers zijn bovendien sterk beinvloed door de latere Pink Floyd en refereren in het overigens prima gitaarspel van De Angelis overduidelijk aan David Gilmour. Het kan dan ook geen toeval zijn dat een foto van het van 'Animals' bekende Battersea Power Station in Londen in het boekje te vinden is. Goede muziek, kundig uitgevoerd maar de originaliteit is ver te zoeken. Dat is niet erg maar dan moet dat gecompenseerd worden door een pakkend thema of refrein. De composities weten zich echter maar niet vast te zetten in mijn hoofd.
Kom ik uiteindelijk nog op een positief oordeel uit bij de kortere nummers, een ander verhaal zijn de lange epossen zoals 'A Proggy Night in London' (bijna een kwartier en een leuke titel) en de titeltrack (ruim 13 minuten). Prog- of symfoliefhebber veren doorgaans op bij lange tracks maar ik veer hier al snel weer terug. De spanningsboog weet De Angelis niet vast te houden, mijn concentratie loopt al rap weg en het woord 'saai' komt met enige regelmaat bij mij op, er gebeurt te weinig. Waarbij dan nog komt dat de stem van Nad Sylvan je moet liggen. De geweldige vocalist Wyckoff springt er wat dat betreft beter uit in de titeltrack.
Het in een prima verzorgde hoes gestoken 'Next Station' ontbeert verrassingen, experiment, pakkende melodielijnen, een eigen smoel. En komt met die kritiek tussen 'matig' en 'goed' uit. Ik ben bang dat het album niet vaak meer uit de kast komt. Harry de Vries (02-2018)
Personnel:
Marco De Angelis - guitars, Spanish laud, mandolin, lap steel guitar, Chapman stick, bass, keyboards, programming, percussion
Nad Sylvan - lead and backing vocals, vocal arrangements
Robbie Wyckoff - lead and backing vocals
Göran Edman - lead and backing vocals, vocal arrangements
Cristiano Micalizzi - drums
Simona Rizzi - backing vocals
Cristiana Polegri - backing vocals, sax
Discography:
The River, Both Sides of the Story (2013)
Next Station (2017)
Prolog Afterglow Link: